حماقت نویسنده

حقیقت مطلب این است که نفس باد صبا هم از انتظار و صرف فعل‌های مستقبل به تنگ آمده؛ من که جای خود دارم. انسان حقیر همین است! به انتظار چیزی نشستن و شاید حتی بعد از به وصل رسیدن باز هم از سر اعتیاد، به انتظار چیزی دیگر ماندن. تسکین همین شده و من معتاد انتظار یک روز خوبم. و به قول بزرگی، نمی‌دانم چرا همه‌ی دیروزهایم از امروزم بهتر است؟!

بگذریم؛ بامداد بخیر...