از مترو بیشتر از بی ار تی خوشم میاد؛ توی مترو میشه بقیه رو نگاه کرد بدون اینکه متوجه بشه؛ میشه زندگی مردمو نگاه کرد بدون اینکه متوجه بشن... اما انگار یک سنسور منو نگاه کن توی مغز تک تک این آدماییه که توی بی آر تی نشستن؛ یعنی منتطرن یکی نگاهش کنه که بهش خیره نگاه کنه...
......
حقیقت مطلب این است که نفس باد صبا هم از انتظار و صرف فعل‌های مستقبل به تنگ آمده؛ من که جای خود دارم. انسان حقیر همین است! به انتظار چیزی نشستن و شاید حتی بعد از به وصل رسیدن باز هم از سر اعتیاد، به انتظار چیزی دیگر ماندن. تسکین همین شده و من معتاد انتظار یک روز خوبم. و به قول بزرگی، نمی‌دانم چرا همه‌ی دیروزهایم از امروزم بهتر است؟!
بگذریم؛ بامداد بخیر...
